Wat is het toch prachtig om trainees hun angsten te zien overwinnen, hun grenzen te zien verleggen en hier als begeleider een bijdrage aan te mogen leveren. Om hen te mogen helpen met het doorploeteren van hun schoolwerk en, als het even meezit, hen in te laten zien dat dat allemaal zo verschrikkelijk nog niet is. Om een schouder te kunnen bieden wanneer ze last hebben van heimwee of het gewoon even moeilijk hebben en om samen met hen te lachen alsof je elkaar al jaren kent. Wat een ongelooflijke mazzel heb ik toch, denk ik dan, dat ik deze baan heb mogen vinden! Een baan waarin ik vanalles mag organiseren voor de stichting, maar ook mee mag op avontuur. Zo ook afgelopen september/oktober tijdens De Groene Koers.

Nagenietend kijk ik de foto’s terug en begin bij het begin. De groep is zo duidelijk nog geen groep wanneer iedereen ongemakkelijk naast elkaar staat voor een groepsfoto bij het vertrek in Zierikzee. Hoe kan dat ook anders? Iedereen heeft elkaar maximaal één keer eerder gezien. Ook ik vind het, net als de leerlingen, spannend. Niet in de laatste plaats omdat ik mijn jonge kindjes voor drie weken achterlaat bij hun vader, maar ook omdat ik aan boord stap met 12 andere mensen die ik nauwelijks ken.

Hoe verder ik door de tijdlijn scrol, hoe nader ik iedereen bij elkaar zie komen. Vanaf het moment dat we aan boord stappen, wordt dit proces in gang gezet. Waar we als begeleiders nog aardig wat ruimte hebben in onze hut, hebben de trainees dat beslist niet, met z’n zessen bij elkaar in dezelfde ruimte. Maar daar ontstaat gelijk de basis voor de vriendschappen die zich ontwikkelen (en wat ergernissen af en toe). Al tijdens de eerste activiteit, wildplukken, worden er met hulp van elkaar allerlei capriolen uitgehaald om toch bij dat ene besje in de struik aan de andere kant van de sloot te komen of om de appels uit de boom te plukken. Een echt hechte groep ontstaat echter pas na een super intens gesprek op het dek, waarbij veel trainees erachter komen hoeveel vergelijkbare ervaringen ze overeenkomstig hebben. Als begeleider kan ik dan alleen maar super trots zijn dat we met elkaar een sfeer hebben kunnen creëren waarin iedereen zich zo veilig voelt dat ze als groep hele persoonlijke dingen met elkaar durven te delen.

Wanneer ik bij de foto´s aan het einde van de tweede week ben, begin ik me te realiseren dat niet alleen de trainees onwijs veel leren tijdens dit avontuur. Ook voor mij is bijna alles wat ik zie en meemaak nieuw. Ik leer dat je met eikeltjes meel kunt maken, kijk vol bewondering naar hoe de kok elke keer opnieuw alle restjes van de vorige maaltijden in de nieuwe maaltijden weet te verwerken, oefen met het gooien van lijnen tot ik spierpijn heb en weet nu hoe ik een houtlook kan creëren op een plank gemaakt van afvalplastic. De reis heeft mij geïnspireerd om thuis nog verder door te zetten met het verduurzamen van mijn dagelijks leven. Mr Darcy (onze zuurdesemstarter aan boord) heeft een tweede leven gekregen in mijn keuken, er staat kastanjemeel op de plank van kastanjes die ik heb geraapt met mijn kinderen en ik maak thee van de brandnetels uit mijn tuin in plaats van deze in de groenbak te gooien. 

Bij de laatste foto´s blik ik terug op een onwijs mooi avontuur dat we samen hebben beleefd. Samen hebben we de schouders eronder gezet en de zeilen gehesen. Samen hebben we de afwas gedaan en de wc geschrobd. Samen hebben we gelachen en gehuild. Samen hebben we een middag bedrijfsafval staan sorteren zodat het als knutselmateriaal de winkel in kan. Samen hebben we elke ochtend staan zweten tijdens de ochtendgymnastiek. Samen hebben we er een feestje van gemaakt!

~Marybeth de Waaij