Van 21 januari t/m 4 maart 2023 zijn negen middelbare scholieren en twee begeleiders op avontuur met Jouw Noorderlicht 2023. Tijdens het avontuur schrijft elke leerling/begeleider een blog over een aantal dagen. Dit keer is Erik Paans weer aan de beurt. Lees jij mee met alle avonturen?!
Gedropt in het wild
Dag 39 – Dinsdag 28 februari
Op ons eigen verzoek werden we deze dag gedropt midden in een groot gebied waar we zelf onze weg terug moesten vinden. We moesten met blinddoek op naar de locatie en werden verdeeld in 2 groepen. Dit was ter plekken dus je werd aangetikt als het je beurt was om uit de bus te stappen. Dit verschilde onderling omdat de twee groepen verschillende startpunten hadden.
- Groep A bestond uit: Sanne, Riemer, Femke en mij (Erik).
- Groep B bestond uit: Tom, Thijmen, Viggo, Sammy en Misha.
Onze eerste missie was om een eerste stop te bereiken met verschillende herkenningspunten. Groep B was hier meer dan 30 minuten sneller in dan wij. Dit kwam vooral doordat onze groep in het begin
te vroeg was afgeslagen van de voorbestemde route en terecht kwam in stukken bos die haast niet begaanbaar waren. Dit vond niemand gelukkig erg en daarom was er geen haast om verder te gaan. Riemer beklom nog even een steile berg van 20/30 meter om goed te kunnen zien waar we heen moesten en zo vonden we op een gegeven moment de route die we niet moesten nemen. Na nog een tijdje vonden we een stuk begaanbaarder stuk waar we de sporen van de anderen ook konden zien. We hadden het pad gevonden omdat we de anderen redelijk duidelijk konden horen door hard te roepen door de wildernis heen. Waarschijnlijk was het vanaf het begin de bedoeling dat we de soort van wandelpaden gebruikten, maar dat deed er voor ons niet erg toe.
Toen we eenmaal de eerste stop bereikt hadden en ons hadden gemeld via de walkie talkie die we mee hadden gekregen, was het even tijd om te lunchen. Toen openden we de tweede map die een andere schaalverdeling had. Hierbij kwam Riemers navigatietalent naar boven. De eerste route hadden we een beetje op gevoel afgelegd, maar nu gingen we geen enkele keer de verkeerde kant op. Onderweg brak Femke echter wel haar skistok af. Waardoor het nou precies kwam weet waarschijnlijk alleen zij, maar ze deed net alsof ze geen flauw idee had. We liepen over verschillende grote meren die helemaal dicht waren gesneeuwd en we kwamen steeds dichterbij het einde totdat we weer sporen van de anderen zagen die ons pad kruisten. Dit kwam omdat er een geprepareerd pad door onze routes liep en daar had groep B verstandig gebruik van gemaakt, dus besloten wij dat ook maar te doen.
Dicht tegen het einde echter, was er een stuk waarvan Riemer overtuigd was dat het prima begaanbaar was, dus toen we van het pad af waren gegaan keken we naar beneden naar een afgrond van 20 meter. Toch zijn we er naar beneden gegaan, want waarom niet. En net op het moment dat we erachter kwamen dat we ook weer omhoog moesten, brak Riemer de hele binding van zijn ski af. Hij zette een stap, maar het enige wat je hoorde was een vreemd gekraak en hetzelfde moment kon zijn schoen niet meer terug aan de ski. Toen we dit meldden aan Sander, kon die zijn lach ook terecht niet inhouden.
Het einde van de dropping kwam uit boven op een skipiste waar we vaak heen gingen dus kon iedereen daar vanaf direct naar de bus. Zelfs Riemer, want hij leende de ski’s van Evelien. Omdat groep B zo veel sneller klaar was, besloten die om terug te lopen, maar het was een vervelend eind dus toen we ze toevallig tegenkwamen onderweg naar huis stapten ze ook maar in. Al met al was dit een ontzettend geslaagde dag en ik denk vooral dat het kwam omdat de dropping een verzoek was van ons en eigenlijk helemaal niet op de planning stond.
Peak performance
Dag 40 – Woensdag 1 maart
De dag begon met slapen. Ik was persoonlijk redelijk moe en dat gold voor wel meer mensen, dus aangezien de busreis 2 uur duurde waren er veel in slaap gevallen. Maar toen we in de buurt kwamen werd ik steeds enthousiaster. Vandaag gingen we namelijk de hoogste berg in het zuiden van Noorwegen beklimmen. De berg was ergens in de 1880 meter hoog en we startten ongeveer op 1100 meter. Dit klinkt natuurlijk een beetje flauw, maar de hoeveelheid wind en de steile weg naar boven maakten het ons lastig zat.
Veel mensen hadden ook hun skischoenen, ski’s en helm apart nog meegenomen in hun backpack. Dat was toch flink zwaar kan ik jullie zeggen. We zijn denk ik rond de 4 keer gestopt voordat we boven waren en we deden er ongeveer 3 uur over. Dicht bij het eind hadden we de meeste tegenstand van de berg zelf, aangezien er zo veel wind stond dat je om zou vallen als je rechtop zou staan. Maar iedereen deed zijn best en absoluut niemand was neergevallen of iets in die zin.
Hoe intensief de weg ophoog ook was, het uitzicht en de weg naar beneden maakten het meer dan goed. Eerst moest er even goed gegeten worden en omgekleed toen we boven waren. Maar Asbjørn zorgde goed voor ons en had wat chocola mee toen we boven waren. Ik wil ook benadrukken dat er onderling goed voor elkaar gezorgd werd. Iedereen deelde het eten en drinken waardoor ik niet denk dat iemand ooit iets tekort kwam.
De weg naar beneden was echt iets anders. Ik vond het echt geweldig. De berg was zo steil en er waren zo veel plekken waar je hobbels, rots of ijs had dat het echt een uitdaging was om goed naar beneden te komen. We namen het veiligste pad, wat nog steeds bijna alleen maar zwarte piste was, en namen lekker onze tijd om beneden te komen. Toen we eenmaal weer beneden kwamen gingen we de bus in en waren we alweer klaar om terug te gaan. Langzaam begon er al een realisatie te komen dat het einde van de reis al heel dichtbij was, maar niemand wilde er aan denken.